Staken en betogen is niet onze lust en leven, als non-profitvakbond. Maar soms is het nodig, als onze zorg om de zorg te groot wordt. Dan trekken we de straat op. Graag met veel volk, en met veel ambiance en kabaal. Want dan willen we gehoord worden. De witte woede staat er ook wel om bekend, om z’n ambiancevolle acties, met muziek en luide protestkreten.
Zo ging het ook op de betoging van 19 april, toen we (nog maar eens) op straat kwamen voor een statuut voor de onthaalouders. Luid protest in de megafoon, luide muziek door de boxen.
Te luid, zo bleek, voor de kroost van éne Thomas D. uit Brussel. Thomas liet op twitter weten dat zijn zoontje wakker was geworden van het lawaai van de betogende onthaalouders. O ironie. Na wat uitleg en een verontschuldiging liet Thomas weten het helemaal niet erg te hebben gevonden. “Jullie MC was duidelijk in vorm,” merkte hij terecht op.
Leuk verhaal toch?