Deze week was de maat vol voor het personeel van Levanto. De directie haalde zich de afgelopen weken de woede van het personeel op de hals. De aanleiding was de derde golf van ontslagen in vijf jaar tijd. De druppel die de emmer deed overlopen: de onmenselijke manier waarop de directie deze ontslagen heeft aangepakt.
Levanto is een sociale organisatie uit Antwerpen. Er werken 450 mensen, verspreid over 27 steunpunten. Levanto is zoals zoveel verenigingen afhankelijk van subsidies. Daardoor is er grote onzekerheid bij het personeel. Dreigt men subsidies mis te lopen dan wordt men in “bewarend ontslag” geplaatst.
“Bewarend ontslag” is een term die schering en inslag is in de socioculturele sector. Indien men toch subsidies ontvangt, dan mag de werknemer de ontslagbrief verscheuren. Zo niet, dan betaalt men de rekening… en gaat het ontslag door… de LBC-NVK vindt dat men het verlies van subsidies niet enkel mag afwimpelen op het personeel.
Jaarlijks krijgen duizenden mensen een tweede kans op de arbeidsmarkt dankzij Levanto. Merkwaardig genoeg slaagt de directie er echter niet in om een sociaal personeelsbeleid op poten te zetten. Het liefst van al laat men de vakbonden helemaal achterwege.
Een nieuwe herstructurering bij Werkwijzer, één van de Levanto projecten, heeft alles in stroomversnelling gebracht.
Werkwijzer werd op een personeelsvergadering geconfronteerd met de kille mededeling dat er acht ontslagen gingen vallen. De mensen wilden niet alleen deze ontslagen vermijden maar ook vechten voor het voortbestaan van het project.
Ze klopten aan bij de vakbond. Eerst aarzelend, na verloop van tijd veel overtuigender. Na veel pogingen tot (mislukt) plaatselijk sociaal overleg werd een stakingsaanzegging ingediend. De ultieme poging om een oplossing te vinden door een verzoeningsvergadering bij het paritair comité mislukte vrijdagavond laat.
Alvorens de definitieve stap tot staken te nemen werd een personeelsvergadering gehouden maandagmorgen. Die vergadering verliep erg woelig. Het vertrouwen in de directie is ver zoek.
Maar voor de eerste keer in de geschiedenis van Levanto was er solidariteit tussen de verschillende projecten van Levanto ! Een actie op het Rooseveltplein was een groot succes. Voor het eerst konden de délégés onderhandelen met een sterk mandaat van het personeel.
Uiteindelijk werd naar oplossingen gezocht voor de ontslagen werknemers. Wie desondanks geen ander werk vindt, zal zijn opzegtermijn met een maand verlengd zien. Er zal transparantie komen over de financiële cijfers. Het communicatie beleid zal verbeterd worden. De vakbonden worden eindelijk als een volwaardige gesprekspartner beschouwd. Want als sociale organisatie moet je ook op een sociale manier met je personeel omgaan.
De staking werd met twee weken opgeschort om de gemaakte afspraken voldoende te kunnen evalueren.
Maarten Loncin, secretaris LBC-NVK