De financiële crisis van 2008-2009 zadelde landen in Zuid-Europa op met een torenhoge staatsschuld. De EU bood noodsteun aan Griekenland, Spanje en Portugal. Maar die steun was niet vrijblijvend. In ruil eiste de Europese Unie dat er zware besparingen werden doorgevoerd. Zo kwamen landen die het al moeilijk hadden nog meer onder druk te staan.
Op 7 februari 2014 organiseerde het actieplatform Gezondheid en Solidariteit, waar de LBC-NVK ook deel van uitmaakt, een actie in Brussel. Een tweehonderdtal militanten bezochten ambassades van Europese landen en gaven daar een manifest af. Met de Europese verkiezingen van 25 mei 2014 in het achterhoofd willen ze de regeringen en kandidaten dwingen om meer na te denken over deze kwestie. Via het manifest wil het actieplatform de bevolking en gezondheidswerkers alarmeren over de gevolgen van het privatiserings- en commercialiseringsbeleid in de zorg.
Na de actie werd er ook een persconferentie gehouden. Verschillende Europese zorgmedewerkers kwamen er spreken. Wij hadden een kort gesprek met Sofia Tzitzikou uit Griekenland. Zij is een apotheekster en lid van een vrouwengroep.
Wat zijn de gevolgen van de crisis op de gezondheidszorg?
De Europese Unie legde de Grieken drie jaar geleden zware besparingsmaatregelen op. De gevolgen zijn rampzalig voor de gezondheid. 30 tot 40% van de bevolking heeft geen toegang meer tot openbare gezondheidszorg. Bekijken we dit apart voor vrouwen stijgt dat aantal zelfs tot 50%. De besparingen treffen vrouwen en kinderen het hardst. Een groot aantal zwangere vrouwen kan de gynaecoloog niet meer betalen. Veel vrouwen kiezen zelfs voor abortus omdat ze geen kind kunnen onderhouden.
Zieke mensen worden ook niet gespaard. Er zijn mensen die sterven omdat ze hun chemotherapie niet kunnen voortzetten. Diabetespatiënten hebben het nu nog moeilijker en moeten hun behandeling stopzetten. Mensen met mentale problemen zijn gestopt met het innemen van hun medicatie.
Het leven van de mensen is drastisch veranderd. De werkloosheidsgraad staat op 28% en zal snel 30% bereiken. Volwassenen van 40-50 jaar gaan terug bij hun ouders wonen omdat ze hun huur niet meer kunnen betalen.
Hoe verzetten jullie zich?
Het volk organiseert zich. Vrijwilligers in sociale centra geven medische zorg en delen medicatie uit. Dat systeem is gebaseerd op solidariteit. Er zijn groepen die koken voor daklozen en mensen die zich geen maaltijd kunnen veroorloven.
De enige oplossing is om ons allen samen te verzetten. Samen staan we sterker.